başıboş şiirlerin yalnızlığı

bir cümleye küçük harfle başlandığını gördüğümüzde çoğumuz yadırgarız, oysaki büyük(!) işler peşinde koşan vurguncuları görmeyiz bile. işte şiir bunun için ortaya çıkmış olmalı; görmediklerimizi görelim, kendini büyük sananları alaşağı edelim diye. bir şiirde, şiirden daha büyük bir şey olamaz; hele de bir harf cümlenin başı olduğunu söylüyorsa. şiiri okurken hisleriniz canlanıyorsa, sırt çantanızı alıp yolculuğa çıkıyorsanız, son aşamada o yolculuktan farklı bir düşünce ile dönüyorsanız ya da yolculuğu uzatmayı düşünüyorsanız; şiir amacına ulaşmış demektir. sakın yanlış anlamayın, şiir konusunda size asla ders vermek niyetinde değilim; sadece şiirin bana ciddi dersler verdiğini söylemek istiyorum.

sevgili şiir okuru, benim için çok değerlisin; duygularını saklayan bir dünyada şiire sarılıp, imgeler diyarına yola çıktığın için. beni de yoldaşın kabul et, bitmesin bu duygudaşlık.

hoş geldin
umarsız çocukluğum
oyunlarımın senaryolarıyla
oyuncak sepetinde yitirdiğim anılarım
dedikodular bulvarında saklanırken
korkup kötü niyetli laflara sarılırım...

bu serüven, bir şiirin sabah kapımı çalması ile başladı; yeni doğmuş güneşi kucağına almış, bakmamı istiyordu. ondan beri...