Mor Göğüslü Güvercin_{Bir Süveyda Masalı}

Dalından kopuşların, hüzünlü ayrılışların

ve yalnız kalışların mevsimiydi zaten sonbahar.

Yaprak dökümü, bağ bozumu ve hazan mevsimi de derlerdi ona.

Bu mevsimde ağaçlar,

kurumaya yüz tutmuş seyrek yapraklı dallarıyla

yoksul sokak çocukları gibi mahzunlaşır,

dua için açılmış çıplak bilekli eller gibi

gökyüzüne doğru uzanırlardı.

Yerlere dökülmüş yapraklarıysa,

sarıya dönen yeşillerin, küflü kahverengilerin

ve matlaşmış kırmızıların en açığından en koyusuna kadar

bütün tonlarını önümüze serer, bir yandan da

toprağa karışmak, onunla bütünleşmek ve yaşamın

başka bir boyutuna geçmek için hazırlanırlardı.

Yaralı gönüller bu mevsimde hüzünlenir

ve ölüm en çok bu mevsimde hatırlanırdı.

Yusuf da hatırladı ölümü, biraz ürpererek ama

korkmadı bu sefer, hatta umutlandı bile ilk defa,

bir çıkar yol, bir kurtuluş gibi görünmüştü gözüne ölüm.

Derdine derman, parlak bir fikir misali düşmüştü aklına

zehre bulanmış bir ilaç gibiydi aslında ölüm.