Paranoya

Ziya, kendisini sevilmeyen ve beğenilmeyen biri olarak görür ve kendine hiç iyi davranmaz. Modernizme düşmandır, onu eleştirir ve tam da bu yüzden kendine karşı bir yabancılık hâline girer. Dünyanın ona karşı tutumu neticesinde de paranoyak bir ruh hâline bürünür. Bundan çıkmanın yolunu ise sevgide aramaya başlar ama felsefeler, çatışmalar ve Ziya’nın ütopik dünyası, kendisini ziyadesiyle rahatsız eder. Karanlık, üzüntü, keder, isyan ve bastırılmış ya da bastırılmamış duyguların eşliğinde ondan öte bir o çıkar karşımıza ve Ziya’nın en büyük problemi de kendisinden öte olan kendisidir. Tam da bu dünyanın açıklaması olacak şekilde, Sylvia Plath'ın dediği gibi:

 

"Sırça fanusun içinde ölü bir bebek gibi tıkılıp kalan insan için dünyanın kendisi kötü bir rüyadır."